سلام مژگان ، میدانم الان که داری نامه را میخوانی من از چشمت افتاده ام ، اما دوست دارم چیز هائی در مورد آن شاخه گل خشکیده برایت بنویسم . تا بدانی زمانی که زیبائی آن گل مرا به هوس انداخت تا آن را برایت بچینم ، می دانستم گل در منطقه خطرناکی روییده ، اما چون تو را خیلی دوست داشتم و می خواستم قشنگترین چیزها برای تو باشد . جلو رفتم و . . .
بعد از مجروحیتم که تو به ملاقاتم نیامدی ، فکر کردم از دست دادن یک پا ، ارزش کندن آن گل را نداشته .
اما حالا که دارم این نامه را می نویسم به این نتیجه رسیده ام که من با دیدن آن گل ، نه فقط به خاطر تو ، که در واقع به خاطر عشق خطر کردم و جلو رفتم ، عشق ارزش از دست دادن جان را دارد ، چه برسد به یک پا

یک برگه.....

                یک واقعیت....

نوشته داخل برگه:

                        مرکز آموزش پیاده(شهید سرلشکر علیرضا اشرف گنجویی05کرمان)

دنیا داشت دور سرم میچرخید،.چقدر ساده اطرافیان داشتند میگفتند و میخندیند....!!!!!

بنابراین عاشقش شدم...

موضوع به خیلی وقت پیش برمیگرده....زمانی که شاید پنج یا شش سال بیشتر نداشتم...

شاید که نه...حتماخنده  دار بنطر میرسه....

اما اتفاق افتاد....

یادم میاد که از بچگی دوسش داشتم....هر وقت محراب میخواست باهاش دعوا کنه من طرف پرنیان رو میگرفتم..

البته اون موقعدلیل این کارم رو نمیدونستم....اما یه حسی تو وجودم شدیدا به پرنیان گره خورده بود.

هر چیزی که باعث ناراحتی پرنیان میشدمن رو هم آزار می داد...

پرنیان باید من رو پیدا کنه.....

پرنیان تو حیاط ک قدم میزد ،صدام میزد دانیال کجایی؟؟

دانیال،پس کجارفتی؟؟

راستش دلم نمی اومد جوابشو ندم،ولی از طرفی دوست داشتم که خودش من رو پیدا کنه.

تقریبا همه جا رو گشته بود...اتاقهای خونه...طویله!!.سرویس ..اما سمت مرغدونی نیومده بود..

با صدایی ظریف...انگار که نسیم روی پارچه حریری می وزید صدا زد...دانیال...دانیال...؟؟!..و همین طور به سمت مرغدونی اومد.

پشت در رسید و انگار که ترسیده باشه در رو به آرومی باز کرد...

انصافا مرغدونی خیلی تاریک بود...

صداش لرزیدو گفت:دا...نیا...ل.....تو ....رو خدا اینجاییی؟؟!!

من خیلی ظالم بودم..؟؟!!

تا اینکه.....